Afgelopen weekend ben ik de oostkust van India op gaan zoeken, want daar waren we nog niet geweest. Vrijdagavond vertrok ik naar Pondicherry, een kustplaatsje wat voormalig door de Fransen bezet werd voor de onafhankelijkheid van India in 1947. Je ziet overal straatnamen in het Frans “Rue de …” en er staan een aantal katholieke kerken. Er komen veel Franse toeristen af op dit plaatsje en het is dan ook rijk aan restaurants met Franse cuisines.
Na zaterochtend aangekomen te zijn, ben ik met de tuk-tuk een aantal km boven Pondicherry gaan zitten. Daar heb je de mooiere stranden zitten en zeer fraaie resorts. Het resort waar ik zat beloofde een zwembad, een volleybalveld, een spa, en een restaurant met uitzicht op zee. Sommige van deze dingen waren ze nog aan het bouwen, of waren gesloten. Verder stond er een stroomgenerator naast mijn kamer te loeien alsof er een Boeing vliegtuigmotor aan stond. ‘S nachts had ik ze toch maar vriendelijk verzocht hem uit te zetten, ook al zou de stroom dan uitvallen. Het mocht de pret niet drukken en ‘s middags ging ik het stadje verkennen.
In plaats van de tuk-tuk te nemen ging ik zelf wandelen. En aangezien ik steeds smallere straatjes in liep kwam ik steeds mooiere dingen tegen, die normaal verscholen blijven voor toeristen. Het waren mensen die het simpelste bestaan leefden. Als je langs liep keek iedereen je vol bewondering aan. Ze hadden huisjes van bladeren en bamboe en waren de hele tijd bezig om dat huisje beter beschermd te krijgen en mooier te maken. ‘S ochtends tekenden ze met een soort krijt een gelovig teken voor hun deur. Verder liepen er overal geiten en kippen, en gingen de mannen naar hun vissersboten om de vis voor die dag te vangen. Een paar jongetjes op straat speelden met een kapot keyboard die ze ergens hadden gevonden. Ze hadden geen idee waar het voor was, maar hadden er heel veel plezier mee.
Verder heb ik de hele vakantie in heerlijke Franse restaurants gegeten. Het was nog steeds geen echt Europees eten, maar de Indiers deden hun best om er in de buurt te komen. Ook kwam ik op straat Indiers tegen die spontaan tegen me in het Frans begonnen te praten. Dit was de al wat oudere bevolking en die sprak geen Hindi maar alleen maar Frans. Dus heb nog in mijn beste Frans met die mensen staan babbelen. Eerlijk gezegd waren zij aan het babbelen en was ik aan het proberen mijn Franse lessen te herrineren om te kunnen reageren in mijn beste Frans.
Ook kwam ik op het strand een Franse man van rond de 50 tegen: Olaf, en inderdaad hij heeft de Nederlandse Nationaliteit. Dat wil niet zeggen dat die 1 woord Nederlands kon. Hij was een Nederlander opgegroeid in Frankrijk met een Nederlandse vader. Maar hij heeft nooit Nederlands geleerd, dus heeft hij wel een Nederlands paspoort en een Nederlandse naam, maar kan die alleen maar Frans. Hele aardige man, waarbij ik toch koos om in het Engels te praten, toen die vroeg: “Vous parlez francais ou en anglais?”. Wat een schitterend accent hebben Fransen die Engels praten. Hij stelde mij het restaurant: “La Promenade” voor om te gaan eten. Dat was echt het lekkerste eten in tijden zeg, ze hadden zelfs crepes met chocolade.
Verder ben ik heel erg aan het uitkijken naar de reis die ik a.s. woensdag ga maken. Ik ga namelijk rondtrekken in Nepal, het land van de hoogste berg ter wereld. Helaas heb ik geen Nederlandse vlag meegenomen om daar op de top te zetten dus ik zal iets kleinere heuvels beklimmen. Heuvels van een 3000 a 4000 meter, van waar ik de reuzen van 8 km hoogte kan aanschouwen. Ik denk dat dit een van de beste trips gaat worden als geweldige afsluiter op een onvergeetelijk avontuur. Als je ooit de kans krijgt, grijp hem dan! Hier in India kom je ook tot het besef dat je heel erg blij moet zijn met het leven dat je hebt. Je ziet mensen hier die het veel erger hebben en in armoede leven met geen geluk om zich heen. Dus om dan even af te sluiten met deze hele ervaring in een zin:
“Pak de kansen die je krijgt en wees dankbaar met het geluk in je leven”
Leave a Reply