Bart gaat afstuderen in India

Het is zit er allemaal weer op. Na 13 weken in India doorgebracht te hebben ben ik sinds 4 mei weer thuis. Een onvergetelijke tijd en ik heb superveel nieuwe mensen leren kennen. De afgelopen week ging ik in mijn eentje door de Himalaya’s trekken in Nepal met een gids.

Ik arriveerde in de hoofdstad van Nepal, Kathmandu. Er was op dat moment een crisisdag met het parlement en daardoor waren alle winkels gesloten. De manager van de reisorganizatie heeft mij toen bij hem thuis uitgenodigt voor het avond eten met zijn familie. Hij woonde in een hele kleine kamer samen met zijn vrouw en kind. De kamer was 5 bij 4 en er zat nog een kleine keuken met balkon aan vast. Het kleine kind sliep in bed bij haar ouders omdat er gewoon niet genoeg ruimte was. Het eten was bereid werd was overheerlijk, rijst met saus, kip en groenten…ongeveer mijn standaard maaltijd in India.

Die nacht vertrok ik naar Pokhora vanwaar je in de grote bergen kan gaan lopen. Ik ging met mijn gids en de lokale bus, wat ik dus nooit meer ga doen. Ik zat met mijn knieën klem tegen de stoel voor me en achterin zaten kippen en kuikens die ook mee gingen. De Nepalese muziek stond keihard aan en ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan. Vervolgens ben ik voor vier dagen gaan rondtrekken in het Annapurna Circuit. Onderweg kom je steeds langs kleine dorpjes met hotels en restaurants. Je ziet een geweldig mooie natuur en het is een heel avontuur om omhoog te komen.

Uiteindelijk ben ik geklommen tot 3200 meter hoogte, vanwaar ik de grote bergen tot wel 8 km kon aanschouwen met sneeuw op de top. Onderweg kwam je kleine beekjes en stroompjes tegen waar ijskoud en superhelder water stroomde, direct van de bergen af. Iedere dag liep je ongeveer van 7 uur tot 4 uur waarbij je onderweg nog lunchte en pauze nam. Ik ben ‘s avonds heel veel andere wandelaars tegen gekomen die ook in het gebied rond liepen waardoor het supergezellig werd. Je ging dan samen met de gidsen bij de kachel zitten die Nepaleze liedjes zongen.

Mijn gids heette overigens Mac, of althans dat was de simpele versie van zijn naam. Die jongen had een geweldig karakter en was een combinatie van Camiel Maassen (marathonloper), Michael Boogers (wielrenner goed in de bergen) en een berggeit. Hij huppelde van steen naar steen op onze weg naar boven en deed het allemaal zo makkelijk lijken. Onderweg dook die soms ineens van het pad af om op zoek te gaan naar struiken met besjes of andere vruchten eraan. Ik moest hem dan achterna klimmen omdat ik met mijn lengte bij de lekkerste vruchten kon.

Het was een geweldige tocht, waarbij het weer niet altijd mee zat met hier en daar wat regen en mist. Daardoor kon je minder vaak de grote bergen zien die toch echt betoverend waren. Ook zag je constant een hele diepe vallei en liep je door dichte jungles tussen de wilde beesten. Ik kan dit aan iedereen aanraden die houdt van rust, natuur, avontuur en geweldige uitzichten!

Afgelopen weekend ben ik de oostkust van India op gaan zoeken, want daar waren we nog niet geweest. Vrijdagavond vertrok ik naar Pondicherry, een kustplaatsje wat voormalig door de Fransen bezet werd voor de onafhankelijkheid van India in 1947. Je ziet overal straatnamen in het Frans “Rue de …” en er staan een aantal katholieke kerken. Er komen veel Franse toeristen af op dit plaatsje en het is dan ook rijk aan restaurants met Franse cuisines.

Na zaterochtend aangekomen te zijn, ben ik met de tuk-tuk een aantal km boven Pondicherry gaan zitten. Daar heb je de mooiere stranden zitten en zeer fraaie resorts. Het resort waar ik zat beloofde een zwembad, een volleybalveld, een spa, en een restaurant met uitzicht op zee. Sommige van deze dingen waren ze nog aan het bouwen, of waren gesloten. Verder stond er een stroomgenerator naast mijn kamer te loeien alsof er een Boeing vliegtuigmotor aan stond. ‘S nachts had ik ze toch maar vriendelijk verzocht hem uit te zetten, ook al zou de stroom dan uitvallen. Het mocht de pret niet drukken en ‘s middags ging ik het stadje verkennen.

In plaats van de tuk-tuk te nemen ging ik zelf wandelen. En aangezien ik steeds smallere straatjes in liep kwam ik steeds mooiere dingen tegen, die normaal verscholen blijven voor toeristen. Het waren mensen die het simpelste bestaan leefden. Als je langs liep keek iedereen je vol bewondering aan. Ze hadden huisjes van bladeren en bamboe en waren de hele tijd bezig om dat huisje beter beschermd te krijgen en mooier te maken. ‘S ochtends tekenden ze met een soort krijt een gelovig teken voor hun deur. Verder liepen er overal geiten en kippen, en gingen de mannen naar hun vissersboten om de vis voor die dag te vangen. Een paar jongetjes op straat speelden met een kapot keyboard die ze ergens hadden gevonden. Ze hadden geen idee waar het voor was, maar hadden er heel veel plezier mee.

Verder heb ik de hele vakantie in heerlijke Franse restaurants gegeten. Het was nog steeds geen echt Europees eten, maar de Indiers deden hun best om er in de buurt te komen. Ook kwam ik op straat Indiers tegen die spontaan tegen me in het Frans begonnen te praten. Dit was de al wat oudere bevolking en die sprak geen Hindi maar alleen maar Frans. Dus heb nog in mijn beste Frans met die mensen staan babbelen. Eerlijk gezegd waren zij aan het babbelen en was ik aan het proberen mijn Franse lessen te herrineren om te kunnen reageren in mijn beste Frans.

Ook kwam ik op het strand een Franse man van rond de 50 tegen: Olaf, en inderdaad hij heeft de Nederlandse Nationaliteit. Dat wil niet zeggen dat die 1 woord Nederlands kon. Hij was een Nederlander opgegroeid in Frankrijk met een Nederlandse vader. Maar hij heeft nooit Nederlands geleerd, dus heeft hij wel een Nederlands paspoort en een Nederlandse naam, maar kan die alleen maar Frans. Hele aardige man, waarbij ik toch koos om in het Engels te praten, toen die vroeg: “Vous parlez francais ou en anglais?”. Wat een schitterend accent hebben Fransen die Engels praten. Hij stelde mij het restaurant: “La Promenade” voor om te gaan eten. Dat was echt het lekkerste eten in tijden zeg, ze hadden zelfs crepes met chocolade.

Verder ben ik heel erg aan het uitkijken naar de reis die ik a.s. woensdag ga maken. Ik ga namelijk rondtrekken in Nepal, het land van de hoogste berg ter wereld. Helaas heb ik geen Nederlandse vlag meegenomen om daar op de top te zetten dus ik zal iets kleinere heuvels beklimmen. Heuvels van een 3000 a 4000 meter, van waar ik de reuzen van 8 km hoogte kan aanschouwen. Ik denk dat dit een van de beste trips gaat worden als geweldige afsluiter op een onvergeetelijk avontuur. Als je ooit de kans krijgt, grijp hem dan! Hier in India kom je ook tot het besef dat je heel erg blij moet zijn met het leven dat je hebt. Je ziet mensen hier die het veel erger hebben en in armoede leven met geen geluk om zich heen. Dus om dan even af te sluiten met deze hele ervaring in een zin:

“Pak de kansen die je krijgt en wees dankbaar met het geluk in je leven”

…oog in oog staan met de Taj Mahal, onbetaalbaar!

Ik kon natuurlijk niet 3 maanden in India door brengen zonder hierbij de hoofdstad en het beroemdste bouwwerk van India bezocht te hebben. Ik heb het over New Delhi en de Taj Mahal (‘Paleis van de Kroon’ in het Perzisch)! De Taj Mahal ligt overigens niet in Delhi, maar daar 600 km vanaf. Afgelopen vrijdagavond ben ik met Napol en Nathakorn (bijnaam Nathie) uit Thailand vertrokken naar Delhi. We hebben de zogenaamde Golden Triangle bezocht: Delhi – Jaipur – Agra. Jaipur wordt ook wel Pink City genoemd die bekend staat om dat alle huizen in roze geschilderd zijn. Agra is de plaats waar de Taj Mahal staat. Ik had via een reisbureau ervoor gezorgd dat we een eigen taxi hadden voor de hele rit en naar alle toeristische trekpleisters. Het kostte wel wat, maar ik had geen zin om steeds te moeten afdingen voor elk klein ritje met een tuk-tuk.

We kwamen aan op het vliegveld en onze taxi-chauffeur stond braaf te wachten, hij zou de komende vier dagen met ons doorbrengen, waarbij hij ‘s nachts in de auto op de parkeerplaats zou slapen als wij in een hotel zaten. Hij was altijd ruim op tijd als we hadden afgesproken en eigenlijk is het me heel goed bevallen omdat hij zowel de kleine stukjes deed, als de lange ritten tussen de grote steden. De jongens uit Thailand vonden alles goed en lieten mij het voortouw nemen in welke dingen we gingen bezoeken en in welke hotels we verbleven. Onderweg kwamen we olifanten, apen en kamelen op de weg tegen, maar na al die tijd kijk ik nergens meer van op. We hebben in al die steden wel 20 verschillende monumenten bezocht: van de plaats waar de as van Mahatma Ghandi (geestelijk vader van India) is begraven, Moskeeën, Tempels en een Fort tot aan een kopie van de Arc de Triomph (India Gate) en een kopie van de Toren van Pisa (Qutab Minar). Of althans, ik vond ze er verdacht veel op lijken.

Ik had expres de Taj Mahal voor het laatst bewaard, dus op onze één-na-laatste dag reisden we af naar Agra ‘s avonds. We kwamen aan en hadden een hotel met zicht op de Taj Mahal, maar omdat het al avond was konden we alleen de contouren zien. De volgende dag stonden we om 5:30 op om de Taj Mahal bij zonsopkomst te zien. Ik wilde dat immense bouwwerk bekijken als de eerste lichtstralen erop zouden vallen en er niet honderdduizenden toeristen rondlopen met camera’s. Rond half 7 stonden we voor de ingang en dan is het toch even spannend omdat die achter hoge muren verborgen zit. Maar als je dan naar de poort toe loopt, kan je alleen maar in alle stilte je mond open laten vallen en staren. Wat is dat ding groot zeg en erg mooi te zien. Mijn vrienden uit Thailand konden geen genoeg krijgen en schoten hun fotorolletjes (oké, memory cards dan?) lustig vol. Ik kon natuurlijk niet achterblijven en deed mee. Telkens verzonnen we met z’n driëen weer een andere manier om een foto te nemen van de dingen die we zagen. Achteraf ben ik heel blij dat de Taj Mahal aan het einde zat, alle monumenten die we daarna bezochten waren niet spannend meer, dan maakten we drie foto’s en hadden we het weer gezien. Ik hoorde laatst een verhaal dat voor 22 jaar lang er 10.000 man aan gebouwd hebben om alles af te krijgen. Om de Taj Mahal zit een grote tuin, een moskee en een gastverblijf. De keizer liet een graftombe voor zijn overleden vrouw maken en zei dat die het gebouw net zo mooi zou maken als zij (nou, dat moet dan best een mooie vrouw geweest zijn…). Nadat ze klaar waren heeft de keizer alle handen van de bouwers eraf laten hakken zodat er nooit meer een dergelijk gebouw gemaakt zou worden die zo mooi en groot zou zijn…

De laatste avond in Delhi, besloot ik om met zijn allen te gaan eten in een Mexicaans Restaurant. Ik had natuurlijk van tevoren moeten weten dat Indiërs geen Mexicaans eten kunnen maken. In ieder geval, deed ik het om Napol en Nathie eens wat anders te laten proeven. Ze keken verdwaald naar de menukaart alsof die in het Chinees geschreven was (alhoewel hun taal ook vage tekens bevat die op het Chinees lijken). Een Taco, Nacho Chips, een Burrito of een Tortilla…ze konden er niet veel van maken. Ik heb ze een beetje geholpen om iets te kiezen, maar uiteindelijk vonden ze het niet heel erg lekker. Ik moest eerlijk toegeven dat het ook niet helemaal naar Mexicaans eten smaakte.

Vervolgens vlogen we weer terug van Delhi naar Bangalore. Ik mocht als Europese jongen in de Business Class lijn staan omdat ze hoopten dat ik wel graag een upgrade wilden van mijn Economy Class. Dat zie je wel heel vaak terug dat Indiërs soms proberen extra geld aan je te verdienen omdat ze weten dat je het hebt. Ook om de monumenten te bezoeken moet ik vaak 2500% van de prijs betalen die Indiërs moeten betalen.

Nu ik in mijn agenda kijk, zie ik dat ik nog twee weken te gaan heb hier voor mijn stage in India. Ik blijf dit weekend lekker hier en ga zo denk ik nog naar het Hard Rock café in het centrum. Volgend weekend wil ik aan de Oostkust een voormalig Frans plaatsje bezoeken (Pondicherry) voor wat zon, zee, strand en rust. Na twee weken ben ik van plan een ruime week in Nepal door te brengen om de Himalaya eens te bekijken. Het is nu dus nog 4 weken voordat ik weer thuis kom, maar er komen nog mooie reisjes aan de komende tijd.

Sa-waat-dee (tot ziens in het Thais)

Na het Hard Rock cafe avontuur belandde ik om 1 uur in bed uiteindelijk. Ik ging een lekkere nacht tegemoet. Tot het 6 uur ‘s ochtends was… ik hoorde mensen schreeuwen in de gang, maar ik probeerde verder te slapen. Er kwam nu ook geschreeuw van buiten en iemand had een megafoon erbij gepakt om iets in het Hindish (een combinatie van Hindi en English) duidelijk te maken. Voor ik het wist ging het brandalarm af, en werd er omgeroepen dat er vuur uitgebroken was in het hotel op de campus waar we verblijven. Ik zit natuurlijk weer op de hoogste verdieping (de 4e) en probeer duidelijk te krijgen wat er aan de hand is. Ik zie de schoonmakers de gang door rennen en op alle deuren kloppen en schreeuwen: “Fire! Fire! Get out!!! Ik was nog half aan het slapen dus ik dacht niet na en trok een broek aan, een shirt en trok de deur achter me dicht. Het rennen door het trappenhuis was bizar, je bent nog heel moe, maar alle adrenaline in je lijf probeert je wakker te maken. Andere mensen hadden nog wel hun verstand erbij en hadden wel slippers aangetrokken en hun portemonnee meegenomen. Ik liep daar op blote voeten het gebouw uit om te kijken waar de rook vandaan kwam. Ik zat al te denken aan alle spullen die ik zou verliezen als de brand mijn kamer zou bereiken. We hadden niet veel tijd om na te denken want we werden gelijk weggeleid naar de parkeerplaats net buiten de campus. Ik denk dat er een stuk of 500 man geevacueerd werden. Ik kon op het eerste moment niet zo snel rook zien en begon rond te vragen wat er aan de hand was. Andere mensen wisten het ook niet goed en sommigen dachten aan een bommelding omdat er geen rook was. Bij het passeren van de poort van de campus stond een cameraploeg al te filmen. Ik dacht dat het CNN was, dus ik ging vrij dicht langs de camera lopen zodat jullie thuis zouden kunnen zien dat ik niet meer in het gebouw was. We stonden met alle stagairs bij elkaar en wisten niet wat ons overkwam. Iedereen zag er erg moe uit en zelfs mensen die bij Infosys werkten wisten niet wat er aan de hand was. Ineens kwam er een grote brandweerwagen aan die op het publiek in reed in het midden van het parkeerterrein. Ik stond aan de zijkant en keek toe wat er nou weer gebeurde. De brandweerwagen kwam tot stilstand en besefte zich dat die het terrein op moest in plaats van naar de parkeerplaats. Na 10 minuten daar verloren gekeken te hebben riepen de speakers: “Bedankt voor jullie medewerking, dit was een brandoefening. Jullie kunnen nu weer terug gaan naar jullie kamer.”

Ik trok het niet meer, wie had het in zijn hoofd gehaald om een brandoefening om 6 uur ‘s ochtends te houden en niet iets eerder te vertellen dat het een oefening was. Vanavond maar wat slaap inhalen dan…

Deze week heb ik een Amerikaan ontmoet uit New Jersey, Minas is zijn naam. Hij is hier een maand vanuit Infosys in de US om training te krijgen. Het is de typische Amerikaan met hele mooie verhalen, one-liners en zeer spontaan. Hij wist de beste plekken in Bangalore zo aan te wijzen om te eten en te genieten van de ambiance. Gisteren waren we naar het Hard Rock cafe geweest samen met Nicolas uit Chili. Waar anders in de wereld gaat een Nederlander uit eten met iemand uit Amerika en Chili, India natuurlijk! Wat een toffe plek is Hard Rock zeg! Overheerlijk eten, van chicken wings tot de “Legendary Burger”. Deze burger is van 100% rundvlees en was zo groot dat niemand hem op kon. De muziek daar deed me denken aan vroeger als we met de caravan op vakantie gingen met het hele gezin. Mijn vader zou dan al zijn cassettebandjes meenemen die hij met de hand had opgenomen via de radio. Aan het einde van een liedje hoorde je dan de DJ soms nog wat zeggen als die te laat was om het opnemen te stoppen. Die bandjes hadden alle goede muziek uit de jaren 80. Iedere vakantie kwamen de liedjes weer terug en Karen, Joost en ik wisten precies in welke volgorde de liedjes stonden.

Deze herrineringen kwamen dus weer terug bij het luisteren naar U2 en Hotel California. Soms haalde ik mijn luchtgitaar uit mijn zak en sloeg ik precies de juiste akkoorden aan bij de gitaarsolo’s. Wat een heerlijk leven, wat dat betreft is India dan weer niet zo goedkoop, maar dan geniet je wel optimaal van alle mogelijkheden. Minas heeft me laten zien dat er ook plekken in India zijn die heel erg op de Westerse wereld lijken en waar je als een ware Bourgondier kan doorbrengen. Bon Jorno!

De afgelopen weken heb ik veel rondgereist. Je vertrekt dan meestal vrijdagnacht en komt weer aan zondagnacht of maandagochtend omdat de afstanden hier vrij lang zijn om te reizen. Vorige week ben ik naar Hampi geweest, een geweldige plek vol met tempels en oude ruines in een bergachtig landschap. Ik ging op pad met andere stagairs uit Peru. We kwamen zaterdagochtend aan om 7 uur en gingen ontbijten in een restaurantje. Het stikte hier van de apen, die door de Indiers vaak worden gevoed bij de tempels. Hierdoor zijn deze apen vrij brutaal en tijdens ons ontbijt kwam een aap kijken wat we aan het eten waren en pakte zo een stuk brood weg voor we er erg in hadden. Vervolgens zijn we scooters gaan huren om ons sneller te kunnen verplaatsen en meer te kunnen zien. De studenten uit Peru hadden nog nooit op een scooter gereden dus ik mocht weer de held uithangen met mijn jarenlange scooterervaring als pizzabezorger. Tussen de middag gingen we picknicken in een park bij een tempel met allemaal kinderen die op schoolreis waren. Iedereen netjes gekleed in uniform en allemaal zwaaien en vragen wat je naam is omdat je er toch wel anders uitziet. Hampi was een hele mooie religieuze plaats die je wel een keer gezien moet hebben, maar de hygiene was erg ver te zoeken helaas.

Verder heb ik in andere weekenden de stad Bangalore bezocht waar niet heel veel te zien is naast wat tempels. Je kan er wel aardig winkelen in het centrum, maar voor de rest is er niet veel spannends. Er zijn wel hele goede restaurants te vinden, die voor 10 euro topmaaltijden serveren, zowel Indisch als Westers eten. Alleen de alcoholhoudende dranken zijn duur, voor een glas goede wijn betaal je zo 15 euro terwijl dat voor een glas cola 50 cent is. Ik ben ook tijdens een weekend een nationaal park in de buurt bezocht met een dierentuin. Daar had ik een safari geboekt en luipaarden, witte tijgers (en de normale natuurlijk) en grizzlyberen. Verder waren er in de dierentuin nog alle soorten tropische dieren te vinden van toekans tot aan zoetwaterkrokodillen, maar waren de kooien veelal erg klein. Ik koos deze keer voor een park dichtbij, omdat dat lange reizen toch wel erg irritant is. Verder lijkt een afstand van 200 km nog wel te doen maar daar moet je hier al 7 uur reistijd voor rekenen. De infrastructuur ligt ver achter op het niveau dat ik gewend ben in Nederland met gaten in de weg en soms zelfs geen asfaltweg maar een zandpad. Verder zijn er veel files en kan de buschauffeur zomaar ineens stoppen omdat die zin heeft om even lekker te lunchen of koffie te drinken. Toch maken de bestemmingen waar ik naartoe ga deze rompslomp allemaal weer goed omdat de omgeving hier echt heel erg mooi is en ik elke keer weer nieuwe dingen ontdek in dit gastvrije land. Zodra je mensen met respect benaderd krijg je het respect ook terug. Natuurlijk zijn er altijd mensen die proberen om meer geld te vragen dan normaal omdat je toerist bent, maar na een tijdje word je hier beter in en laat je je minder snel beet nemen. Als je iets koopt moet je meestal op 10% van de prijs beginnen die zij aanbieden en dan eindig je meestal op 1/3 van de originele prijs. Wanneer je echt goed hebt afgedongen merk je als de verkoper gefrustreerd wordt nadat je een goede prijs onderhandeld hebt.

Het leven begint hier vrij standaard te worden. ‘s Ochtends sta ik rond 8 uur op om beneden in het restaurant te ontbijten of ik ontbijt snel op mijn kamer. Meestal eet ik op mijn kamer cornflakes en in het restaurant wat toast met een omelet. Inmiddels ben ik gedoopt tot “Lunch Master” en mag ik iedere dag bepalen waar we met de groep stagairs gaan eten. Iedereen is uiteraard vrij om te eten waar die wilt, maar op die manier hoeft niet iedereen elkaar te mailen om te vragen waar de anderen gaan lunchen. ‘s Middags eet ik niet te veel omdat je anders heel moe bent in de middag als je moet werken. Rond 3 uur ga ik vaak lunchen met mijn Buddy Ankit, dat is iemand die ook bij Infosys werkt die je meer kan vertellen over de Indische cultuur en die je meer van de stad laat zien. Met hem bespreek ik vaak welke reizen ik wil maken, hoe slecht Nederland in cricket is en ben ik ook een keer wezen winkelen om twee op maat gemaakte pakken te kopen. India staat bekend om zijn uitermate mooie textiel en de prijzen zijn iets goedkoper dan in Nederland, maar daarvoor krijg je wel hele goede kwaliteit. ‘s Avonds ga ik meestal een beetje relaxen op mijn kamer door Nederlandse tv te kijken op het internet of Indische tv te kijken. Dan rond 7 uur bel ik naar wat andere stagairs rond om af te spreken waar we op de campus vanavond gaan eten. Nu kunnen jullie je wat beter indenken hoe mijn leven eruit ziet hier. Vanavond ga ik naar een Bollywood film waar ik niks van zal verstaan omdat het in Hindi is, maar deze films gebruiken vaak veel beeldspraak dus ik hoop het verhaal wel te snappen. Fijn weekend daar!

– ze de plastic om de stoelen in de taxi’s laten zitten voor jaren zodat die schoon blijft en minder snel kapot gaat. Het ziet er alleen niet zo mooi uit…
– ze je niet alleen de mogelijkheid bieden om een dieet te nemen om af te vallen maar ze bieden ook een dieet aan om aan te komen
– er bij de stoplichten verkopers staan die je de gekste dingen proberen aan te smeren
– er bij de stoplichten bedelaars staan die op je raam blijven tikken om geld te krijgen totdat het stoplicht op groen gaat
– ze een overheidsproject hebben om ieder persoon (alle 1.4 miljard) een eigen BSN nummer willen geven. Wat voor ambitieus project is dat met mensen in kleine dorpjes die nog nooit ergens geregisteerd zijn
– ze bij datzelfde project ook de vingerafdruk van ieder persoon gelijk willen meenemen, omdat ze het project nog niet amibitieus genoeg vonden…

Na ieder weekend op stap geweest te zijn was het nu weer weekend dus op naar Goa. Dat is een provincie aan de westkust van India, vrij toeristisch en onder het motto: Zon, zee, strand en vis.

Op zaterdagochtend vertrok de taxi naar het vliegveld om 3 uur ‘s ochtends. Ik ging samen met nog wat Argentijnen de reis maken naar Anjuna Beach in Goa. De taxichauffeur wilde zeker weten dat ik wakker was dus hij begon mij vanaf half 3 elke 5 minuten te bellen of ik al onderweg naar de poort was. Mijn nacht was dus verstoord en ik ging maar eens kijken om 10 voor 3 of de Argentijnen al klaar waren. Die bleken ook ‘s nachts een Siesta te hebben en waren vergeten de tas in te pakken. Uiteindelijk vertrokken we een halfuur later met de taxi die flink haast moest maken om het vliegtuig te halen. In mijn beste Engels (met handgebaren) vroeg ik hem om flink gas te geven omdat we onze vlucht moesten halen. Dit hoeft ik niet aan hem uit te leggen, hij begreep het en scheurde er op los zodat we op tijd voor onze vlucht aan kwamen. We hadden onze vlucht geboekt bij “Kingfisher”, dat is een vliegtuigmaatschappij en ook een biermerk. Het is precies hetzelfde bedrijf dus ik vraag me af hoe dat samen gaat, krijgt de piloot soms gratis bier tijdens de vlucht. Laten we hopen van niet. Toen we bij ons vliegtuig aankwamen zagen we dat ze op het toestel aardig hadden bezuinigd, in plaats van vliegtuigmotoren had ons vliegtuig een paar kleine propellors. Dit leek wel op de generatie vliegtuigen uit de tijd van de gebroeders Wright. Om 6 uur ‘s ochtends met zo weinig slaap maakt het allemaal niet meer zoveel uit en stapten we in om na een uur aan te komen in Goa. Na ingecheckt in ons hotel te hebben begonnen we aan een zeer relaxt ritme wat we vervolgens de komende drie dagen vast zouden houden. Het bestond uit naar het strand gaan om daar te gaan zonnen, te zwemmen in de zee of te eten afwisselend in willekeurige volgorde. Het eten was verrukelijk daar, de vis was heerlijk. Ze boden alle vissoorten aan van Haai tot aan Tonijn.

Het strand was niet heel lang waarbij het zeewater tot aan de strandbedden kwam. Overal waren restaurants en Indiers die spullen probeerde te verkopen. Die kwamen op je strandbed zitten en opende hun doosje vol met sieraden ook al vroeg je ze vriendelijk weg te gaan. Het was verstandig om je ogen stijf dicht te houden als ze langs kwamen en net te doen of je lag te slapen. Wanneer je van het eten aan het genieten was moest je goed om je heen blijven kijken of er geen heilige koeien een hapje mee kwamen pikken. Deze liepen vrij rond op het strand en scharrelden de hele dag naar eten. Er zat zelfs een koe bij die mijn zonnebrandcreme aan zag voor  eten en erop begon te knabbelen.

Nu ben ik eindelijk een stuk bruiner geworden na het full time bakken op het strand. Dit was een heerlijk weekendje even helemaal niks aan mijn hoofd en even helemaal tot rust komen en genieten!

Ik vond het toch wel erg heldhaftig van mezelf. Maar hoe kon ik ook anders, 33 graden is het hier inmiddels. De zomer begint aan de breken en mijn lange lokken maakte het toch wel erg warm. Dus heb ik besloten om hier naar de kapper te gaan. Mijn haar is nogal heilig voor me aangezien ik erg ijdel ben. Normaal vertrouw ik mijn haar maar aan 1 kapper toe en dat is Stijler Haarstudio in IJsselstein.  Daar hoef ik maar binnen te lopen en te zeggen: “Hetzelfde als altijd”, en hij weet het weet perfect te knippen.

Ik loop hier bij de kapper binnen en vraag of ik een afspraak moet maken. Ik word gelijk naar de kapperstoel gewezen en er wordt gevraagd wat ik wil. Nergens kon ik een voorbeeld vinden van mijn haarcoupe want er was nergens n blaadje te vinden dus dan maar proberen het uit te leggen. Het Engels van de kapper was vrij belabberd maar ik hoopte dat die dat ging compenseren met zijn kapperskunsten. Dus ik uitleggen wat ik wilde: korter, maar niet te kort samengevat. Voordat ik er erg in had toverde hij mijn kapsel om tot die van een ware Bollywood-ster die zo aan de slag kon. Het kwam er wel op neer dat het matje nog erg lang was en vrij dik. Dus ik wees naar een botte schaar waarmee je haar kan snijden en hij snapte ‘t en ging flink aan de slag. Maar nu is het eindresultaat wel erg dun haar…ik kan er bijna doorheen kijken. Ondertussen probeerde die me nog een Haar Spa aan te smeren omdat die wat meer geld wilde verdienen met deze Westerse klant maar ik gaf niet toe en zei dat het zo wel goed was. Dus hij begon met de laatste onderdelen, bakkenbaarden bijwerken en nekhaar weg halen. Bij het wegvegen van de haren stak die nog even een vinger in mijn oor om ook de haren daar weg te halen. Nu maar hopen dat het haar weer naar normale lengte terug groeit in 2 maanden..

Voor alle trouwe lezers heb ik wat in te halen, want door al dat harde werken en genieten heb ik mijn blog een beetje in de steek gelaten. Daarom vandaag maar gelijk een tweede verhaal eroverheen.

Allereerst dat handen schudden, Indiers zijn er toch niet echt van, ze maken liever een buiging. Dat is overigens wel aan het veranderen maar ik vroeg me toch af waar het vandaag kwam. Nou komt ie: ze hebben hier geen bestek. Of tenminste een lepel is nog wel te krijgen, maar een vork en zeker een mes is een hele onderneming. Als je dan om je heen kijkt al je zit te eten dan zie je iedereen lekker schransen met hun handen waarbij de flauwe pannekoekjes lustig met de extreem pittige currysaus worden gemixt. Ze eten dus met hun handen omdat ze geloven dat ze dan alle smaken het beste proeven. En daarom is het dus een beetje vies als je met iedereen de hand gaat lopen schudden en vervolgens je vingers een voor een lustig in je mond stopt om alles goed te proeven van je pittige curry. Verder zie je niemand koolzuurhoudende dranken drinken (cola enzo) omdat dat natuurlijk een scheikundige reactie teweeg brengt met al die pittige kruiden die je niet zonder tranen na kan vertellen.

Verder ben ik vorig weekend dus op een heel avontuur geweest naar een provincie in het zuiden van India, Kerala. Zoals elke Indier wist onze buschauffeur de toeter aardig goed te vinden. Telkens als hij een vrachtwagen passeerde duwde die weer op zijn toeter omdat niemand hier dus zijn spiegels gebruikt om te kijken, maar hun gehoor gebruikt voor alle toetersignalen. Best vervelend als je ‘s nachts probeert te slapen, waarbij iedere paar minuten die toeter weer keihard gaat als onze bus iemand inhaalt. En inhalen deden we zeg, de gemiddelde snelheid is hier 40 km per uur als je geluk hebt door alle drukte. Er zijn hier op sommige wegen ook geen vangrails en vaak eenbaanswegen. Dan ging onze buschauffeur dus inhalen over de strook van het tegenliggende verkeer. Ook al kon die niks zien door de bocht die eraan kwam, hij ging er telkens met het volste vertrouwen langs en soms stonden we dan oog in oog met tegenverkeer. Vervolgens moest de bus weer keihard op de rem en terug naar de eigen rijbaan. Dit gaat altijd allemaal maar net goed. Verder is de uitstoot van de gemiddelde vrachtwagen hier 10x boven de Europese norm, wat niet echt voor een prettig millieu zorgt. We zouden sochtends rond 10 uur aankomen, maar onze buschauffeur was de weg kwijtgeraakt (hoe kansloos). Steeds kwamen we in de kleinste dorpjes terecht waarbij iedereen ons aanstaarde en buschauffeur weer radeloos vroeg aan iedereen welke kant die op moest. Na veel kleine paden door valeiien die kwamen we om 4 uur aan.

Onderweg was het uitzicht wel geweldig, een hele grote valei met een klein riviertje erdoorheen en omgeven door allemaal groene gestructureerde thee en kruidenplantages. Werkelijk schitterend, dus iedereen pakte zijn camera uit zijn tas en ging fotos nemen uit het raam. Opeens stopt de bus, en zien we onze buschauffeur zijn eigen fotocamera uit zijn tas halen en gaat rustig aan foto’s maken omdat die het ook wel een mooie omgeving vindt. We tikken op zijn raam of die toch maar door wil rijden aangezien we al erg laat zijn. Maar onderweg probeerde die nog steeds, met een hand aan het stuur en in de andere hand zijn camera, fotos te maken van de omgeving.

We komen aan in Munnar, boven op de berg in de Valei hebben we zeer luxe accomodatie waarbij het zwembad lijkt te verdwijnen in de valei. Wat een rust zeg, ik heb hier echt lekker kunnen relaxen na die lange reis en we hebben heerlijk gegeten. De volgende dag moesten we weer vroeg op om te vertrekken naar Alappuzha, waar we naar onze woonboten gingen. Dit waren meer drijvende villa’s compleet met 3 slaapkamers, een dinerzaal, een terras en een bovendek met leren stoelen en een lounge. We hadden een aantal van deze villas gehuurd voor alle 18 stagairs. We hadden drie Indiers tot onze dienst, een kok en twee bedienden. Je hoefde maar radeloos om je heen te kijken en er stond er alweer eentje naast je. Heerlijk verse vis gegeten, waar wel weer de nodige kruiden overheen zaten, maar het begint te wennen inmiddels. Het uitzicht was echt verbluffend, palmbomen, rijstvelden en kleine huisjes waar mensen lekker de was in de rivier deden, aan het duiken waren naar eetbare schelpdieren, hun pannen waste, en een duik namen in datzelfde water. We gingen kanoeen in de kleine riviertjes om dit leven eens wat beter te kijken en het zag er heel primitief en rustgevend uit, bijna een soort film van het leven vroeger, alsof de tijd stil heeft gestaan, geen fancy iPad of computer.

‘S ochtends werden we wakker gemaakt met een heerlijk ontbijt waarna we weer vertrokken naar een strand in Kochi. Dit leek op het strand in de film Madagaskar, palmbomen, witte stranden en een blauwe zee, heerlijk. Daarna zijn we weer naar huis vertrokken. We hebben in die korte tijd veel gezien, eigenlijk zou alles beter tot zijn recht komen als je langer was gebleven, maar dat kan helaas niet. Zo wil ik ieder weekend wel doorbrengen! Het was wel uitputtend omdat je snachts niet slaapt in de bus wanneer Buschauffeur meneer Toetergraag lustig bezig is. Daarom blijf ik dit weekend lekker in Bangalore en ga ik de stad hier maar eens verkennen…

Foto’s ga ik uploaden op www.flickr.com/bartwieleman